Dokonując tych szalonych, nie euklidesowych przejść pomiędzy chodzeniem a chwytaniem, zarzucasz swą wolną rękę przed siebie i - o proszę - udaje ci się chwycić to cholerstwo. Podholwowujesz zdobycz ku sobie, bacząc na ryzyko wypadnięcia wraz z czarodziejskim zwierciadłem poza burtę. Tylko nieznacznie naciągasz tu reguły prawdopodobieństwa. Ale TO JEST sen.

Grzywy surrealnych fal opłukują twą nagrodę. "Nie, nie TĘ", jęczy czarodziejka. "Chodziło mi to purpurowe coś, co schowało się tuż pod. No tak, a teraz już przepadło."