Prawdą jest, że pewne nurty Postmodernizmu, Modernizmu, Strukturalizmu i Post-Strukturalizmu, Surrealizmu, Dadaizmu, Futuryzmu, Kapitalizmu a nawet Marksizmu emanowały nową wrażliwością, podstawowa różnica polega jednak na tym, że artyści, którzy tworzą sztukę Avant-Popu są Dziećmi Massmediów (nawet bardziej niż dziećmi swoich rodziców, którzy mieli na nich dużo mniejszy wpływ). Większość spośród wczesnych adeptów Postmodernizmu, którzy w dorosłe świadome życie weszli w latach pięćdziesiątych, sześćdziesiątych i na początku siedemdziesiątych, rozpaczliwie próbowało trzymać się z dala od linii frontu nowej potężnej Rzeczywistości Mediagenicznej, która niesłychanie szybko stała się głównym miejscem naszej społecznej wymiany. Mimo iż Postmodernizm zrazu wikłał się uparcie w akademickie i właściwe dla artystycznych elit założenia samo instutucjonalizacji i kazirodztwa, to ostatecznie zajęty został siłą przez maszynę mediów popularnych, która w końcu go zabiła. Z jego pozostałości narodził się Avant-Pop.