Powtórzenia są najbardziej rzucającym się w oczy elementem poetyki tego gatunku oraz sposobem remediacji książki drukowanej. Hiperteksty używają powtórzenia w o wiele większym stopniu niż konwencjonalna literatura. Dzieje się tak zarówno dlatego, że hiperteksty operują mniejszymi jednostkami tekstu, na które można natrafić częściej, jak i dlatego, że powtórzenie może być wpisane w mechanizm opowieści.

W tekstach takich jak WOE Michaela Joyce`a czy Victory garden Stuarta Moulthropa czytelnik częstokroć krąży wokół tego samego miejsca. Dzieje się tak albo przez przypadek, albo dlatego, że autor zaprogramował taki sposób właśnie sposób lektury niektórych fragmentów utworu. Czytelnik sam może też tworzyć takie kręgi, bądź cofając się z leksji zawierającej dygresję, bądź przechodząc z miejsca, do którego doszedł do punktu wyjścia. Efekt tego może być taki, że na przykład cytat, który początkowo wydawał się czystą dygresją, staje się ważnym elementem całej historii, a nawet, co zauważył Bolter przy lekturze Victory Garden, punktem ważnym dla całości utworu, będącym miejscem startowym do innnych kluczowych części powieści.

Powtórzenia wykorzystywane są także do poprawiania poprzednich wersji, gdyż hipertekstualna fikcja próbuje odebrać czytelnikowi, to co zostało już powiedziane i zastąpić je czymś lepszym. Jest to właściwość całego hipertekstualnego pisarstwa.

W druku bardzo trudnym, wręcz niemożliwym jest wymazanie czy korekta opublikowanych już słów i idei. W pisarstwie elektronicznym wszystko natomiast można interpretować jako palinodie.