O zadziwiającej zbieżności postrukturalistycznej teorii i postmodernistycznej praktyki literackiej z tym, co osiągnąć można w tekstualnej praktyce nowych technologii hipertekstowych, mówi się niemal od początku refleksji nad hipertekstem. Skąd ta zbieżność się wzięła: czy z siły myśli krytycznej, która wpłynęła na rozwój technologii, czy na odwrót - z atrakcyjności technologii, która natychmiast została zagarnięta przez postmodernistycznych teoretyków - trudno w tej chwili ocenić. Tekst elektroniczny można bowiem potraktować jako naturalne dopełnienie postmodernistycznego podejścia do tekstualności. To, co na początku było teorią, w wygenerowanej przez komputer hiperprzestrzeni znajduje swoją konkretyzację.

Teoretycy elektronicznej tekstualności odnajdują wiele pokrewieństw między przedmiotem swoich badań a przedmiotem dociekań Barthes'a, Deleuze`a i Gautariego, Derridy, Faucaulta, Lyotarda, Baudrillarda. Z perspektywy kilku lat porównania te uznano za zbyt pochopne.

Tak czy inaczej - chodziło głównie o takie aspekty współczenej teorii tekstów jak: tekst otwarty, znaczenie jako rekonfigurująca się sieć znaczeń, chwiejność signifiant, i rozproszenie znaczenia (symbolizowane jako system połączeń), intertekstualność, czytanie jako rozsadzanie tekstu i jako niekończąca się aktywność (nigdy nie wiesz, czy przeszedłeś wszystkie leksje i przebyłeś wszystkie odnośniki w hipertekście), nielinearność, śmierć autora, przypisanie siły czytelnikowi.

Aby unaocznić wspólne podejście do literatury wyrażone w ideach postmodernistycznych i teoriach hipertekstu - warto przyjrzeć się następującej tabeli: