W pochodzącej z 1970 roku książki Rolanda Barhesa S/Z badacz opisywał "tekst idealny", dziś można po prostu powiedzieć, że chodziło mu właśnie o hipertekst. W owym tekście idealnym:

"mamy do czynienia z wielością sieci (w oryginale - rizeuex), które grają ze sobą w taki sposób, by żadna z nich nie mogła kontrolować pozostałych; tekst ten jest galaktyką signifiant a nie strukturą signifie, nie ma on początku - ma charakter odwracalny, można doń się dostać przez rozliczne wejścia, z których żadne nie powinno zostać pochopnie uznane za główne, kody, które tekst uruchamia rysują się jak okiem sięgnać, są nierozstrzygalne (sens nigdy nie jest w nich podporzadkowany jakiejś decyzji, chyba, że [dodaje Barthes] byłby to rzut kośćmi, systemy sensów moga sobie podporządkowac ten absolutnie mnogi tekst, lecz ich liczba, ze względu na nieskończonosć języka, nigdy nie będzie ograniczona.

Pisząc o tekście idealnym - Barthes wyróżnił dwa rodzaje pisarstwa: tekst pisalny, rozgałęziający się, którego jednostką była leksja i tekst czytalny, tradycyjny, wywodzący się z tradycji realistycznej, ewentualnie - oświeceniowej. Ten pierwszy cechowała linearność, zamknięcie i poważna rola, jaką odgrywa w nim autor, drugi - był tekstem otwartym, nastawionym na czytelnika. Literacka praktyka, wykorzystująca mechanizmy hipertekstowe, każe jednak ostrożnie podchodzić do tych rozróżnień. Teoria literackiego postmodernizmu nie obejmuje swoim zasięgiem wszystkich możliwości mechanizmu hipertekstowego.