W swoim wystąpieniu o strukturach "xanalogicznych" z 1999 Ted Nelson przypomniał o założeniach, jakie przyświecały projektowi Xanadu i nieporozumieniach, jakie później wynikły z porównywania go do obecnie znanego Internetu. Projekt Xanadu, pierwotny projekt hypertekstu, był często zrozumiany jako próba stworzenia World Wide Web. Nelson przypomina jednak, że Xanadu od zawsze było o wiele bardziej ambitnym przedsięwzięciem, proponując nową formę literatury, w której linki nie psują się, gdy zmieniają się wersje; gdzie dokumenty mogą być porównywane dokładnie obok siebie i dokładnie opatrzone adnotacjami; gdzie można zobaczyć pochodzenie każdego cytatu, i w którym istnieje ważny system praw autorskich – umowa literacka, prawna i biznesowa – w celach bezproblemowego, nieuzgodnionego cytowania w dowolnym czasie i w dowolnej ilości.

Nelson dodaje

Sieć zdeprecjonowała ten pierwotny model Xanadu, ogromnie, ale niepoprawnie upraszczając te problemy do świata krucho pękających jednokierunkowych linków, bez uznania zmian lub praw autorskich oraz bez wsparcia dla wielu wersji lub zasadniczego ponownego wykorzystania. Częściej niż struktura łącząca treść, ważniejsze stały się kroje pisma i ozdobne elementy [...]

Schemat struktury xanalogicznej

Xanalogiczna struktura literacka to unikalny symetryczny system połączeń tekstu (i innych oddzielnych elementów medialnych), z dwiema komplementarnymi formami połączenia: linkami treści oraz transkluzjami.

Zob. Nelson, Theodor Holm. “Xanalogical Structure, Needed Now More Than Ever: Parallel Documents, Deep Links to Content, Deep Versioning, and Deep Re-Use.” ACM Computing Surveys (CSUR) 31, no. 4es (1999): 33–es.