Holdek z serialu Strartrek, jest dla wielu idealnym interfejsem między człowiekiem a komputerem, tak idealnym, że - jak stwierdził Jaron Lanier - przyczynił się on do spadku zainteresowania ideą VR, jako nie dającą się zrealizować. Michael Heim w swojej Metafizyce Wirtualnej Rzeczywistości, opisywał go tak: Jest to wirtualny pokój, który przekształca słowne polecenia w realistyczne krajobrazy zaludnione przez chodzących i mówiących humanoidów, przepełnione szczegółami, które jawią się w takich detalach, jak w codziennym życiu, do tego stopnia, że trudno je odróżnić od rzeczywistości. Załoga Startreka używa go na przykład do odwiedzenia średniowiecznej Anglii czy Ameryki lat 20-stych.

Oto mechanizm holodeku: wchodzimy w obraz, który przedstawia kompletne środowisko. Mimo iż stanowi ono produkt komputerowego kodu, pozostawia komputer niewidocznym. Możemy manipulować obiektami wirtualnego świata i wchodzić w interakcję z jego mieszkańcami tak, jak czynimy to w prawdziwym życiu. Stajemy się bohaterem w tym świecie. Z naszej interakcji z wirtualnym światem powstaje nasza opowieść. Sprawia nam ona przyjemność. Wszystkie te elementy czynią z holodeku optymalny model wirtualnej rzeczywistości, który na obecnym etapie rozwoju technologii komputerowych, nie jest w stanie doczekać się swojej implementacji. W podobny zresztą sposób Xanadu pozostaje optymalnym modelem hipertekstu.

Model Holodeku, na gruncie badań literackich spopularyzowała Janet Murray w swojej książce Hamlet on Holodeck, będącej możliwości użycia rzeczywistości wirtualnej jako nowego medium dla nowego gatunku: interaktywnego dramatu.

Zobacz także: Wikipedia o Holodeku