W sensie węższym, kojarzenie modeli hipertekstowych z modelem umysłu odsłania całe pole refleksji kognitywistycznej, kiedy to hipertekst rozumie się jako strukturę mapującą wybrane aspekty działania aparatu myślowego człowieka, oraz jako metodę poznawczą. Hipertekst pełni w tym kontekście rolę protezy umysłu, jednocześnie funkcjonując jako przestrzeń pisma i środowisko dla procesów poznawczych.

W sensie szerszym, model umysłu jako swobodnej gry w obszarze elektronicznej tekstualności wyrasta na ciekawej interdyscyplinarnej osi. Być może zasugerowana po raz pierwszy przez Michaela Joyce'a w zbiorze esejów Of Two Minds pozwala ona spojrzeć na umysł w sposób bliski filozofii buddyjskiej, gdzie jest on postrzegany jako producent myśli i wrażeń nie będący tożsamy z mózgiem i znajdujący się zarówno wewnątrz jak zewnątrz postrzegającego podmiotu. Z punktu widzenia Zen oraz nauk Mahamudry umysł podobny jest przestrzeni, w której rozgrywają się myśli, zjawiska, życie i śmierć. Ten uniwersalny fenomen ma swoje odbicie w jednostkowym umyśle, którego celem jest rozpoznanie samego siebie jako owej wszechogarniającej przestrzeni, bez centrum i granic. Dynamika tego procesu samo rozpoznania, jak też właściwe dla medytacji spoczywanie w umyśle i obserwowanie powstających, rozgrywających się przez chwilę i znikających zjawisk, stanowi jeden z możliwych modeli hipertekstu jako "struktury tego, co właśnie powstaje" (Joyce). Espen Aarseth, określa tę przestrzeń "polem zdarzeń" i jej badanie jest skutecznie przenoszona w pole refleksji nad grami komputerowymi i każdą interakcją.