Model umysłu jako swobodnej gry w obszarze elektronicznej tekstualności wyrasta na ciekawej interdyspcyplinarnej osi. Być może zasugerowana po raz pierwszy przez Michaela Joyce'a w zbiorze esejow Of Two Minds pozwala ona spojrzeć na umysł w sposób bliski filozofii budddyjskiej, gdzie jest on postrzegany jako producent myśli i wrażeń nie będący tożsamy z mózgiem i znajdujący się zarówno wewnątrz jak zewnątrz postrzegającego podmiotu. Z punktu widzenia Zen oraz nauk Mahamudry umysł podobny jest przestrzeni, w której rozgrywają się myśli, zjawiska, życia i śmierci. Ten uniwersalny fenomen ma swoje odbicie w jednostkowym umyśle, którego celem jest rozpoznanie samego siebie jako owej wszechogarniającej przestrzeni, bez centrum i granic. Dynamika tego procesu samorozpoznania, jak też właściwe dla medytacji spoczywanie w umyśle i obserwowanie powstających, rozgrywających się przez chwilę i znikających zjawisk, stanowi jeden z możliwych modeli hipertestu jako "struktury tego, co właśnie powstaje" Joyce. Nazwać ją tu możemy strukturą zen modelu hipertekstowego .