Hipertekst, jako idea, proponuje alternatywę wobec bardziej niewzruszonej, autorytarnej linearności tekstu zawartego w konwencjonalnej książce. Pośrodku czytania lub oglądania (czy owo pośrodku nie odbywa się w każdym momencie?) czytelnik/współuczestnik (współ-konspirator) ma przed sobą wybór pewnej liczby opcji, które pozwalają mu przełamać aktualnie czytany blok tekstu, w ten sposób umożliwia się czytelnikowi/uczestnikowi natychmiastowe wejście w nową tekstualną przestrzeń. Takie wybory alternatywnej lektury przypominają nam o zdalnych urządzeniach, których używamy do przełączania kanałów w telewizji. Jednak hipertekstualny styl oglądania różni się tym, że czytelnik/współuczestnik (współ-konspirator) aktywnie wyklikuje sobie drogę ku nowym pisarskim lub tekstualnym przestrzeniom (w tym momencie możemy rozszerzyć koncepcję pisarstwa o wszelkie rodzaje tekstu, grafiki, filmu, dźwięku, animacji, trójwymiarowego modelowania itd.). Hipertekst, jako bardziej narratologicznie zorientowany (fikcjonalnie wygenerowany) styl czytania/oglądania za kliknięciem można interpretowac jako rodzaj maszyny do pisania.